All Posts

“Ah bre Fosforlum…”   Suat Derviş’in 1968 yayınlı kitabını okurken içimde göz ardı etmekte oldukça zorlandığım kırgınlıklar hissettim. Kırgınlıklar, tatlı sert kaş çatmalar, damağımda kalan mutluluklar… Düşünmeye başladım, “Ben Cevriye ile aynı İstanbul’u hiç deneyimlemedim, benim hayat deneyimim ve konumum Cevriye’den oldukça farklıydı. Aramızda neredeyse dağlar kadar fark varken beni Cevriye’ye bu kadar çeken, yaşadıklarını ta içimde hissettiren nedir?” Hâlbuki Fosforlu Cev

“Bir şeyden kaçıyorum bir şeyden, kendimi bulamıyorum dönüp kendime yerleşemiyorum, kendimi bir yer edinemiyorum, kendime bir yer... Kafatasımın içini, bir küçük huzur adına aynalarla kaplattım, ölü ben’im kendini izlesin her yandan, o tuhaf sır içinden! Paniğini kukla yapmış hasta bir çocuğum ben. Oyuncağı panik olan sayrı yalnızlık kendi kendine nasıl da eğlenir.”(Marmara, 60)   Nilgün Marmara’nın şiirlerinde beden, yaşamın ağırlığını taşıyan bir yük olarak varoluşsal b