Michael Dumontier ve Neil Farber (MDNF), aciliyet hissiyle giriştiğimiz güncel arayışlarımızdaki boşlukları maharetle dolduran, ihtiyaçlarımızın peşinden sürüklenirken bizi doğru anlarda dizginleyen zamane anlatıcılarından. Çizimleri ilk bakışta bir çocuğun elinden çıkmış gibi görünse de minik kanvaslarında kullandıkları sözcükler, minik sürükleyici maceralarımızın o kadar da naif olmadığını, çalakalem bir anlatıdan fazlasını hak ettiğini açığa vuruyor.. 2011’de yayımlamaya başladıkları Typing çiz-yazılarıyla ünlenen ikili, Kanada’nın 40 yaş altı genç sanatçılara verilen en büyük ödülü Sobey Sanat Ödülü’nde 2014’te finale kaldı. Sanatçı ikilinin eserleri Takashi Murakami’nin özel koleksiyonu, La Maison Rouge (Paris), Museum Folkwang (Essen) ve Centro de Arte Contemporáneo de Caja de Burgos gibi müze ve sanat kurumlarının kalıcı koleksiyonlarında yer alıyor. 1990’ların sonunda Manitoba Üniversitesi’nde öğrenci iken tanışan ikilinin ortaklaşa yaratım hikâyesi, 1996’da kurucuları arasında yer aldıkları Royal Art Lodge sanat kolektifi ile başlıyor, kolektif 2008’de dağılsa da hız kesmeden devam ediyor. Her çarşamba mesai saatini birbirine ayıran ikili için haftanın üçüncü günü boyunca kimi zaman boş vakit geçirip eğlenmek, kimi zaman ise atölyelerinde saatlerce yeni işler üzerinde çalışmak angaryasız bir rutine dönüşmüş zaman geçtikçe. “Çarşamba Geleneği” adını verdikleri buluşmalarında bazen sadece birlikte vakit geçirip sohbet ediyor başka zamanlarda ise saatlerce kendilerini adadıkları atölye çalışmaları yürütüyorlar. Tüm bu detaylarla birlikte, o çarşambanın mesai gündemi ne olursa olsun çalışmalarına eşlik eden müzik onları asla yalnız bırakmıyor. MDNF kütüphanesi iddialı ve abartılı lafların kendine yer bulabildiği bir yer değil; raflarını eşeleyen herkesin kendi hayatlarındaki dert yumaklarından bir parça ya da dünyanın günceliyle ilgili meselelerden bir kesitle karşılacağı bir oyun parkı, bir serbest kürsü. Michael ve Neil’in dört köşeli kanvaslarında kurduğu mikro-evrenler, yetişkinliğin taşlı yollarında tökezledikten sonra geriye dönüp o anı yeniden yaşamamızı mümkün kılan ya da kısa süreliğine de olsa hayatlarımızdaki her şeyi paranteze alıp sadece durma ve düşünme ihtiyacımızı gideren birer zaman tünelini andırıyor. Ortaklaşa işlerinin yanında başka sanat projelerine de yoğunlaşan ikilinin bireysel üretim üslupları birbirinden bir hayli farklı yerde duruyor. Neil çok katmanlı ve gerçeküstü resimler yapıyor; Michael’ın heykel, kolaj ve resim ortamında şekillenen işleri ise bireysel minimalist bir üslubun temsilcisi. Birlikte ürettikleri işlerden oluşan MDNF serileri ise, her seferinde yeni konfigürasyonlarla bir araya gelen uzun soluklu muhabbetlerinin, ortak ilgi alanlarının, onlara ilham veren ve neşe katan müziklerin, etraflarını kuşatmış gezegensel gelişmeler ve duygulanımların imbikten süzülmüş birer ürünü gibi. “Olmayabilir miyim? Başka biri olabilir miyim? Ben bensem, yaptığımdan başka bir şey yapabilir miyim?” Milan Kundera’nın varoluşsal krizini dinderecek cevaplar belki de bu işlerde saklı.